Faszyzm i nietolerancja

Po dwóch tygodniach intensywnych poszukiwań poszlak „potwierdzonej próby zabójstwa” Lu, działaczki Stop Bzdurom, nikomu nie udało się potwierdzić jej relacji. Tramwaje Warszawskie przeanalizowały zgłoszenia od motorniczych, przejrzały zapisy z kamer w każdym tramwaju na tej trasie – nic, ani śladu po zdarzeniu, które sama bohaterka opisywała bardzo dramatycznie. Miała bowiem zostać celowo wepchnięta pod tramwaj, a życie uratował jej jedynie refleks motorniczego, który zahamował w ostatniej chwili. Może gdyby nie przesadziła z udramatyzowaniem i napisała, że została wepchnięta pod samochód – te, w przeciwieństwie do tramwajów, nie muszą mieć kamer, więc historii nie udałoby się zweryfikować – mogłaby skuteczniej odgrywać niedoszłą ofiarę morderstwa. Niestety, przesadziła z koloryzowaniem i historia ochoczo nagłośniona przez bezkrytyczne media została szybko przez te same media wygaszona, gdy się okazało, że rzekoma ofiara nic nie pamięta, próby zabójstwa na policję nie zgłosiła – czytam w dzisiejszej „Rzeczpospolitej”.

Wiadomo, Polska być kraj bardzo nietolerancyjny, gdzie za prawie każdym rogiem czai się faszysta (cokolwiek to dzisiaj znaczy), gotowy w każdej chwili napaść człowieka P(od)stępu. Jeżeli tylko przyjrzymy się aktom nietolerancji sprawa nabiera wagi półśmieszej – rzekłbym nawet piórkowej, używając nomenklatury bokserskiej.  Szukanie widocznych znaków, że w Polsce panuje ciemnogród (cokolwiek to dzisiaj znaczy) idzie pełną parą, co nie oznacza, że nie napotyka na oczywiste przeszkody, czego dowodzi przytoczona na wstępie historia prawie że zamordowanej Lu, o której szeroko rozpisywały się media.

Weźmy na przykład gazetę, której „nie wszystko jest jedno”. Kto dzisiaj pamięta, że dziennikarz owej gazety całą noc smarował się czarną pastą po twarzy, by z rana ruszyć na Marsz Niepodległości? Niestety, wyszedł z opresji cało i nikt nie dał mu po czarnej, wypastowanej mordzie. Szok! Ale z opresji trzeba było jakoś wybrnąć, więc poszło to mniej więcej tak: „Przede mną przeszło kilkadziesiąt tysięcy ludzi, którym towarzyszyło zdziwienie: „Matko, czarnuch przyszedł”. Nawet jak tego nie wypowiadali, czułem to. To był jeden z najmniej przyjemnych dni w moim życiu”. Prawda, że wstrząsające świadectwo nietolerancji wobec Afropolaka!  Dlaczego ambasada amerykańska wówczas milczała? Aha, jeszcze na pozycji startowej nie było pani Georgette Mosbacher, z ustami pięknymi jak malina.  

Przypominam sobie również telewizję, która nadaje „cała prawdę, całą dobę”. Puściła film o polskim faszyzmie. Faszyzm w licznie 3 sztuk + 2 pracowników rzeczonej stacji odbił się szerokim echem po całym świecie, czym udowodniono, że faszyzm w Polsce jest i trzyma się dobrze.  Faszyzm ujawnił się w krzakach, daleko od najbliższej latarni. Na ulicy gość w mundurze SS, to albo statysta filmowy albo wariat. W pierwszym przypadku, wiadomo zaraz go „odstrzelą” nasi z serialu „Ludzie i bogowie”, w drugim przypadku nazjeżdża karetka na sygnale i smutni panowie zakładają kaftan z tyłu wiązany.  I po sprawie. A tutaj taka „bomba atomowa”, że ludzie klękajcie! Swoją drogą, to ja się pytam, kto zżarł ten tort dla Adolfa, bo ukrytym tortożercom chcemy powiedzieć nasze zdecydowane NIE! I następnym razem zaciągniemy (w czynie jak najbardziej społecznym) honorową wartę przy wyrobie cukierniczym. Tylko proszę nas nie pomylić z wariatami.

Inny przykład? Proszę bardzo. W Gdańsku lewicowa aktywistka próbowała zamazać sprayem napisy na furgonetce należącej do Fundacji Pro-Prawo do Życia. Kierowca pojazdu użył gazu łzawiącego. Działaczka, która sama przyznaje, że go „sprowokowała” i żali się w mediach społecznościowych: „Aby uciąć spekulacje – Oczywiście, że »sprowokowałam« kierowcę. Próbowałam zamazać sprayem kłamliwe hasła na furgonetce. To nie daje mu prawa fizycznej napaści i uszkodzenia oka oraz oczodołu” – podsumowuje aktywistka. Najtrafniej całą sprawę podsumowała jedna z internautek: „Pani jest wolna, ma prawo, bo broni demokracji. My mamy inne poglądy więc nie jesteśmy wolni i nie mamy prawa. Logika tych co “mają rację”.

Na tę całą nietolerancyjną boleść może nam pomóc jedynie okład ze szlochającego Szymona. Nic ponad to!

Konrad Dziecielski