Kot i Pies w jednym domu mieszkali

(na motywach „Pawła i Gawła”)

W jednym domu, w rogu ciepłej kuchni, mieszkali sobie Kot i Pies.
Kot – dumny, spokojny, z miną Sokratesa, który już wszystko widział i nic go nie zaskoczy. Pies – radosny jak poranek, zawsze gotów na zabawę, z ogonem w nieustannym ruchu.

Każdego dnia kot próbował wprowadzić w domu trochę powagi.
– „Nie szczekaj tak wcześnie rano” – mawiał. – „To niehigieniczne dla duszy.”
Pies natomiast uważał, że cisza to strata czasu.
– „Ale ja się tylko cieszę, że jesteśmy razem!” – odpowiadał z entuzjazmem.

Pewnego popołudnia, gdy pies znów krążył wokół miski, merdając z radości, kot westchnął ciężko i powiedział:
– „Zachowujesz się, jakbyś mi nie wierzył, kiedy mówię ci, że jesteś dobrym chłopcem!”
Pies uniósł uszy, zamrugał i odparł z wdzięcznym uśmiechem:
– „Naprawdę tak uważasz?”

Kot tylko spojrzał w dal i mruknął:
– „Ach, świat bez ironii byłby taki prosty…”

I tak żyli – jeden z sercem na wierzchu, drugi z językiem między zębami.
Bo choć różni ich wszystko, jedno ich łączyło: obaj wierzyli, że ten dom bez drugiego byłby pusty.